Zo krijg je draagvlak voor je ideeën.
“Domme vragen bestaan niet”. Een uitspraak die we allemaal van school uit hebben meegekregen. Het leerde ons om je niet te schamen voor onwetendheid. Begrijp je iets niet? Durf de vraag te stellen. Er is een grote kans dat meerdere mensen het stiekem ook niet snappen. Het stellen van vragen maakt je niet dom, maar nieuwsgierig! En nieuwsgierigheid, dat zien we bij CLAY+ als de sleutel tot innovatie.
Toch horen wij iedere dag genoeg ‘domme’ vragen. Of anders gezegd; ‘slechte’ vragen. Het gaat hier niet zozeer over het kennisniveau van de vragensteller, maar om de intentie achter de vraag. Het motief om een vraag op een bepaalde manier te formuleren en in te brengen.
Luisterde iedereen maar naar al jouw goede ideeën.
Wij geloven dat mensen altijd de beste intenties hebben om hun organisatie iedere dag een stukje beter te maken. Die intentie zorgt er tenslotte voor dat mensen ideeën aandragen. Jammer genoeg liggen ideeën niet altijd in elkaars verlengde. Daarnaast vereisen ideeën vaak ook verandering. En verandering, tja, daar zit niet iedereen op te wachten.
Hoe kan jouw idee dan werkelijkheid worden? Je zult toch echt andere mensen aan boord moeten krijgen om er handen en voeten aan te geven. Vol gas in overtuiging modus dan maar! Alle mogelijke voor- en tegenargumenten op papier. Strakke powerpoint neerzetten. Business caseje in excel optuigen. Tijd om collega’s het licht te laten zien!
Met zenden kom je nergens.
Ken je dat? Meetings die aanvoelen als een oneindig debat. Discussies waar een boel tijd en energie verloren gaat. Sterker nog, vaak komen gedistantieerde teams met nog meer afstand van elkaar de meeting uitlopen. Veel slechter dan dat kun je je tijd niet investeren. Toch trappen we er allemaal in.
We zijn overtuigd van onze eigen ideeën en schuiven vervolgens aan tafel met oogkleppen op. Een uur lang gaan we om de beurt onze visies, verwachtingen en belangen op tafel gooien. Vooral veel zenden en weinig doorvragen op de visie van een ander. We komen allemaal iets halen, maar weinig brengen. Het dialoog is eenrichtingsverkeer geworden. Stuk voor stuk zijn we bezig om de ander mee te krijgen in onze eigen realiteit. We gooien alle argumenten op tafel om de ander van een huidige context naar een nieuwe te trekken.
De welbekende ‘schijn-vragenstellers’.
We weten het echt wel. Om mensen mee te krijgen moet je vragen stellen in plaats van zenden. Maar we zijn zo bezig met onze eigen visie dat die vragen zich stiekem vervormen naar schijnvragen. We wekken daarmee de indruk een hand uit te reiken en ruimte te bieden voor ander perspectief. In werkelijkheid lokken we de ander een beetje in de val waarna ze niks anders kunnen dan het eens worden met onze visie. Een soort ‘paard van Troje’ om jouw mening door de kasteelmuur van de ander te duwen.
We hebben een drietal van deze ‘schijn-vragenstellers’ op een rijtje gezet. Je kent ze vast wel.
The Rhetorical Car Salesman 👨💼🚙
Praat vanuit zijn of haar nieuwe realiteit. Het dialoog voelt eigenlijk meer als een verkooppraatje. Achter mededelingen staan wel wat vraagtekens, maar die lijken voor spek en bonen mee te doen. ‘The Car Salesman’ verpakt de nieuwe realiteit als iets waar onmogelijk ‘nee’ tegen gezegd kan worden. Daarmee worden de vragen veelal retorisch. “Vind je kwaliteit belangrijk? Want dan zul je van Trello naar Jira moeten overstappen.” Iedere vraag is een soort roltrap naar de volgende etage van ‘The Car Salesman's’ visie. Eenmaal gesteld, en je moet mee omhoog. De roltrap terug aflopen is onmogelijk.
The Strawman 👨🌾🦅
Praat vanuit de huidige context en wil deze ontkrachten. Om dat te doen wordt een ‘strawman fallacy’ ingezet. De argumenten van de ander worden opgeblazen of uit verband getrokken. Hiermee krijgt de rest van de tafel het gevoel dat ze inderdaad moeten wegbewegen van de huidige context. “Als medewerkers 80% declarabel moeten zijn, dan hebben ze geen tijd om te innoveren. Waarom ben je niet bereid om te investeren is de toekomst van het bedrijf?”. Dat iemand de huidige declarabiliteit cijfers belangrijk vindt, betekent niet dat hij of zij niet bereid is om te investeren in de toekomst. ‘The Strawman’ creëert de indruk dat het declarabiliteits argument haaks staat op de toekomstbestendigheid. Dit doet hij of zij door een niet-bestaand argument te creëren, en deze vervolgens aan te vallen.
The Biased Quizmaster 🥸🔠
Doet zich voor als iemand die naast je staat, maar heeft al een duidelijke uitkomst voor ogen. Achter iedere vraag ontvang je namelijk een hand vol met antwoordmogelijkheden. Je wordt onbewust gedwongen om jouw antwoord toe te lichten aan de hand van de multiple choice opties. “Waarom heb je Marjolein niet meegenomen in de CC? Ben je haar vergeten of wilde je haar buiten de discussie houden?”. Beide antwoorden wekken de indruk dat er misschien een slechte verstandhouding is met Marjolein. Terwijl het mogelijk is dat de verzender van de mail überhaupt niet heeft stilgestaan bij het CC’en van collega’s. ‘The Quizmaster’ stuurt met zijn of haar vraag het dialoog richting het onderwerp ‘Marjolein’. De combinatie aan keuze opties achter iedere vraag leidt uiteindelijk altijd naar het onderwerp van ‘The Quizmaster’.
Start bij de essentie, niet bij de oplossing.
Wij zien dat veel discussies op de oppervlakte plaatsvinden. De huidige rituelen van een organisatie worden dan aan de tand gevoeld. Dit kan gaan over processen, gedragingen, tools etc. Persoon A wil vasthouden aan die rituelen, terwijl persoon B volop bezig is met de overstap naar nieuwe rituelen. Beide personen staan tegenover elkaar en zenden hun argumenten over en weer. Gaan ze aan het einde van het uur met een akkoord en goed gevoel de meeting uitlopen? CLAY+ zou haar geld inzetten op ‘nee, zeker-de-weten van niet’.
Hoe dan wel?
We nemen je mee in ons framework die jou gaat helpen om draagvlak te creëren. De kunst zit hem in de essentie samen opzoeken. Iemand op de oppervlakte meenemen in jouw nieuwe rituelen is namelijk onmogelijk. Ga eerst op zoek naar wat er onder water leeft. Dat doe je zo:
Stap 1 - Why - gaat over het begrijpen waarom dingen zijn zoals ze zijn. Niet alleen voor je eigen informatie gewin, maar juist voor de verbinding. Voor beiden een helder beeld creëren waarom de ander de wereld ziet zoals hij of zij die ziet. Dat zorgt voor wederzijds begrip. Rituelen zijn niet altijd gebouwd op feiten, maar ook op onzichtbaren gevoelens. Dat kunnen ambities, verlangen of angsten zijn. Precies hier is waar de drempel voor verandering ligt, en waar jij kunt zorgen voor die verbinding.
Stap 2 - What if - wanneer je verbinding gemaakt hebt en echt naast de ander bent gaan staan, dan kun je samen over de ‘vernieuwings drempel’ stappen. Verken vanuit een gedeelde visie hoe het team, de organisatie of de wereld er anders uit zou kunnen zien. Samen, met vertrouwen, buiten de kaders van de huidige rituele stappen. Argumenten zijn hier nog niet goed of fout. We zitten namelijk in de ‘essentie dimensie’. Het gevoel moet eerst goed zijn. Oftwel; van begrip naar vertrouwen.
Stap 3 - How might we - met het wederzijdse begrip en vertrouwen kun je in co-creatie op zoek naar een nieuwe tastbare toekomst. We stappen vanuit de essentie weer terug de realiteit in. Op basis van alle ‘what if’ vragen kunnen we vormgeven aan nieuwe rituelen. Processen, gedragingen en tools die passen bij de organisatie van vandaag en morgen. Met de juiste onderlinge verbinding kun je elkaar ‘hoe kunnen we’ vragen stellen. We luisteren naar elkaar. We begrijpen waar we vandaan komen. We weten wat er onder water speelt. We staan niet meer tegenover elkaar, maar zij aan zij. Nieuwe rituelen worden zo in co-creatie gevormd.
En nu jij…
De beste manier om draagvlak te creëren zit hem niet in jouw overtuigingskracht. Je maakt het verschil door de verbinding te maken. Begrip, vertrouwen en co-creatie. Volg die stappen en creëer draagvlak voor nieuw perspectief.